Kijk, ik begrijp best dat je aan je opa en oma denkt die wegrotten in muffige bejaardenhuizen bij de aanblik op de luxe huisjes op het mooie terrein in Beilen waar ‘die junkies’ mogen verblijven. Onze opa’s en oma’s hebben immers nog voor onze vrijheid gevochten en hun hele leven hard gewerkt. Nu worden ze bij gebrek aan personeel nog maar twee maal daags verschoont! En dat terwijl de voor overlast zorgende nietsnutten, die weigeren te stoppen met drugs en alcohol zo’n beetje de hele dag vertroeteld worden binnen de instelling (zoals de documentaire dit doet voorkomen).
Maar toch, lieve mensen, snappen jullie dan niet dat deze mensen niet zomaar zo geworden zijn? Dat achter hun vervelende gedrag vaak een traumatisch verleden schuilgaat? Met daarop aansluitend verslavingen en ziektebeelden?
Misschien is het voor mij makkelijker om te zien, omdat ik met jongeren werk die veelal ook hun problemen en verleden proberen te vergeten door de hele dag jointjes te roken of andere middelen te gebruiken. En tjah, jongeren zijn kwetsbaar, wekken sneller sympathie op en kunnen we dus beter begrijpen, en sneller vergeven. Vergeet niet dat jongeren ook volwassen worden, met nog steeds dezelfde kwetsbaarheid als voorheen, maar een minder schattig voorkomen.
Misschien moet ik de jongeren op mijn groep de documentaire maar laten zien. Met de hoop dat het ze afschrikt, en ze het nut van het verwerken van problemen i.p.v. het weg stoppen ervan d.m.v middelengebruik in gaan zien en hun lot veranderen voor het te laat is. Dan kunnen de mensen waarover ik hierboven spreek in ieder geval niet meer roepen dat ‘die psychische junkies uit Beilen’ nooit iets positiefs hebben bijgedragen onze samenleving!
Jolanda Bekkema
Jolanda Bekkema
Geen opmerkingen:
Een reactie posten